Czy Powstanie Warszawskie to obłęd czy jednak największe wydarzenie w historii Polaków? Czy należało układać się z Hitlerem czy też nie było innego wyjścia oprócz wojny?
Miałem świadomość istnienia tego sporu, ale w pewnym sensie ten spór mnie nie dotyczył, bo odpowiedź była dla mnie oczywista. Bez wątpienia należało się bić, walczyć do ostatniej krwi. Dla nas Polaków wolność, honor zawsze są na pierwszym miejscu bez względu na cenę.
Tak było do momentu ukazania się książek Zychowicza i Ziemkiewicza.
Szczerze, gdyby do paktu Ribbentrop-Beck nawoływał powiedzmy Friszke, albo Davies, to takie nawoływania mało by mnie obeszły. Po prostu kolejni ośmieszacze dumy narodowej. Ale to przecież Zychowicz i Ziemkiewicz, adwokaci moherów i sekciarzy, piewcy Polaka katolika. W takim razie coś tu nie gra. Coś musi być na rzeczy. Panowie Zet wywołali ferment.
Jakiś czas potem natrafiłem na rozmowę RAZa z Sierakowskim. Rozmowa według schematu: prawy kontra lewy. Rozmowa dotyczyła Cat Mackiewicza. Zdziwiło mnie, że panowie tak różni to w ocenie Cat’a są zgodni. Cat, nawet dziś, wciąż jest odkrywczy, zaskakujący, ciekawy - mówili. Dlaczego Boże nie obdarzyłeś mnie takim talentem – myśleli zapewne RAZ z Sierakowskim.
Zacząłem więc czytać Cat’a. Najpierw „O jedenastej”, potem „Lata nadziei”. Wczoraj kurier przyniósł kolejne: „Historia Polski” i „Był bal”. Cat jest mistrzem. Zakochany w Polsce, w Polakach. Jest jak ojciec. Kocha swoje dzieci za ich oddanie, ofiarę, waleczność. Z drugiej strony, jak mądry ojciec, przestrzega, że właśnie oddanie, ofiara, waleczność może być zgubna, przynieść klęskę, śmierć.
Powtarza za Napoleonem: „Stado baranów dowodzone przez lwa jest silniejsze od stada lwów dowodzonych przez barana”.
Cat przekonał mnie. Lwy były dowodzone przez baranów. Polską kierowali ludzi, którzy niedorośli do swojej roli, nie sprostali w chwili największej próby.
Rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego to jest święto lwów, naszych bohaterów, warszawskich dzieci, dlatego w tym dniu należy mówić tylko o nich. Cześć i chwała bohaterom.
Zacząłem dziś czytać „Historię Polski”. Autentycznie jestem szczęśliwy, że mogę chłonąć historię narodu opisaną przez człowieka, który jest częścią tego narodu i tej historii. Zdaje się, że Cat pisze o swojej rodzinie, o swoich wujach, dziadach. Są dla niego wszystkim i dlatego jest dla nich bardzo wymagający, nie lekceważy, nie odpuszcza, mówi wprost co jest piękne a co jest podłe.
Panowie Zet są jak Cat.
